حالت منافق‏

وقتى که ما بچه بودیم، زمستان‏ها مى‏ خواستیم خودمان آتشى بیافروزیم و استقلالى نشان بدهیم و خودمان باشیم. جمع مى‏ شدیم و پشت دیوارها و داخل ناودان‏ها به عنوان بادگیره و تنوره آتشى مى ‏افروختیم و همین که گرم مى ‏شدیم، به یاد شکم مى‏ افتادیم و مى‏ رفتیم و سیب زمینى مى ‏آوردیم و میان آتش‏هاى خال ریزه مى‏ گذاشتیم و به انتظار مى ‏نشستیم. پس از آن که با زحمت آتش افروخته بودیم و چشم‏ها را از دست داده بودیم و آب از بینى و چشم خود راه انداخته بودیم، «استوقد ناراً»، درست در همین لحظه‏ ى انتظار و پس از آن همه رنج، نالوطى‏ هاى محل نمى ‏دانم از کجا خبر مى ‏شدند و سر مى‏ رسیدند و در یک لحظه آتش‏ها در هوا بودند و خاکسترها بر ما و سیب‏ها در دست آن‏ها. چه بخار قشنگى از آن سیب‏هاى نصف شده و خال برداشته به هوا مى‏ رفت!
من امروز معناى این آیه را خوب مى‏فهمم؛ «استوقد ناراً فلما اضاءت ما حوله ذهب اللَّه بنورهم و ترکهم فى ظلمات لا یبصرون» و حالت منافق را حس مى‏کنم. «صم بکم عمى فهم لا یرجعون.»
منافق به خاطر رسیدن به منافع فتنه مى‏ افروزد و آتش روشن مى‏کند اما درست در لحظه‏ ى انتظار، خدا، نور آتش را مى ‏برد و آن‏ها را در تاریکى ها رها مى‏کند
استاد صفایی- مسئولیت و سازندگی- صفحه 227