چهل روز بر پیامبر وحی نازل نشد ، تا اون موقع اصلا سابقه نداشت که اینقدر فاصله بین وحی های الهی به پیامبر باشه
مشرکان هم از این فرصت استفاده کرده و وقت و بی وقت پیامبر رو مسخره می کردند و می گفتند چی شد محمد ؟ خدا جونت باهات قهره؟؟
تا اینکه خدا این سوره رو نازل میکنه و با این سوره یه تو دهنی محکمی میزنه به همه مشرکان
به نظر من ، از این دیگه بهتر نمیشه به کسی دلگرمی داد و بهش بگی که پشت و پناهت هستم و به قول معروف ، دارمت داداش
خود ِ خدا قسم می خوره که هیچ وقت تو را ترک نکردم و البته که اون دنیات مهمتره و ما اینقدر بهت عطا کنیم که راضی شوی
خلاصه خدا توی این سوره سنگ تموم میذاره برای پیامبر
بی
نهایت این سوره رو دوست دارم. هر چند که مخاطب اصلی این سوره خود ِ پیامبر
هست ولی میشه اونو به خودمون هم بسطش بدیم. مخصوصا که در انتهای سوره نعمت
هایی که به پیامبر داده رو بهش یادآوری میکنه و میگه همیشه شکر گذار باش
هر وقت که از سختی های روزگار به تنگ میام یا اینکه احساس میکنم که دارم ناشکری میکنم ، بی درنگ سراغ این سوره میام
آخه
همه ما آدمها ، یه چیزایی رو خیلی دوست داشتیم به دست بیاریم و دعا دعا می
کردیم که به دست بیاریم، بعدن که بدستش آوردیم بعد از مدتی برامون عادی
میشه و یادمون میره که چه لطف هایی خدا به ما داشته و دوباره میزنیم تو کار
ِ ناشکری
این سوره رو که میخونیم ، همه چیز رو بهمون یادآوری میکنه
قسم به روز روشن
قسم به شب و هنگام آرامش آن
که خدای تو هیج گاه تو را ترک نگفته و بر تو خشم ننموده است
و البته عالم آخرت برای تو بسی بهتر از نشاه این دنیا است
و پروردگار تو بزودی به تو چندان عطا می کند که راضی شوی
آیا خدا تو را یتیمی نیافت که در پناه خود جای داد
و تو را در بیابان مکه ره گم کرده یافت , راهنمایی کرد
و تو را فقیر ( الی الله ) یافت ( به دولت نبوت ) توانگر کرد
پس تو هم یتیم را هرگز میازار
و فقیر و گدای سائل را از درت به زجر مران
و اما نعمت پروردگارت را بر امت بازگو
